نویسنده: amin555

بنام تو که جز نام تو نامی نماند بجای

اسدالله الغالب علی بن ابیطالب علیه افضل الصلاه و السلام

 خلقتی شگرف از جنس آدمی با نگارستانی از کمال تا به آسمانه وصال .
عقل ادمیت متحیر است از این خلقت که دژخیم پارسایش دانست و دوستدار راستین همواره در اتش فراغش بسوخت .. قلمها بر وصفش سالیانی دیرینه قلمفرسائی کرده اند اندیشمندان کوچک وبزرگ در وصف احوالش متحیر مانده اند ؛؛ هر چند برکهنگی تاریخ افزون گشت اما بزرگان اندیشمند در کشف الاحوال این ناب ترین امام تشیع عاجزتر از هر وقت دیگری خستو گری را برگزیده اند .. علمای تسنن از فرط بی علاجی به دامان معرفتش چنگ زده اند هرچند از سفره گسترده اش بهره ها برده اند لیک  نیش دندانی نیز بر دوستدارانش کشیده اند.
 اوست صاحب دوتیغ گران که تیغی به هماورد میدان نبرد بداشت وتیغی به نبرد باابلیس . او هرگز به هر دو رزمگاه پشت نکرد ..
اوست مالک شمشیری که جز او احدی یارای برافراشتنش نبود. ذوالفقارش انچنان شهرتی درمیدانهای نبرد از آن خود کرده بود  که به هنگام جهاد هنگامه ای هولناک بر روح و روان جنبندگان نبرد مستولی میشد . دوتیغ شمشیرش در دو رزمگاه ؛میدان نبرد و میدان علم و فضیلت انچنان همرونی و همسازی ویژه ای داشت که عملا همسانی در هردو میدان برای او وجود نداشت.
چالشگران میدان علم و میدان نبرد هرگز به رزمگاهش وارد نمیشدند. زهدش شهرت آفاق بود دانسته هایش همواره وتا به کنون از ناب ترین سرمایه های بشری بشمار می آیند . او کسی بود که هر آرمانگرائی را مدهوش فضائل و ومحسنات خود میکرد . عدالتش زبانزد خلق؛ شجاعتش بی همتا ،علم وفضیلتش اعجازآور ، به هنگام خطابه شنوندگان وحاضرین انچنان خاموش و بی فروغ میگشتند گو اینکه برجای میخکوب شده اند . خطبه هائی اعجاز آور درادبیات عرب از خود بجای گذارد که تا بکنون نیز احدی از فضلای عرب قادر به ایراد چنین خطابه هائی نیستند خطبه هائی همچون خطبه بدون نقطه و خطبه بدون الف ..

اسدالله الغالب علی بن ابیطالب جاذبه اش آنچنان بود که دوستدار واقعی اش همواره به عشقش وفادار میماند ودافعه اش آنچنان منافقان را برجای خود مینشاند که هرگز جرات بسامدی بر تجاوز در قلمروش را نداشتند.

اسدالله الغالب علی بن ابیطالب هرگز بتی را نپرستید هرگز دشنامی برزبانش جاری نشد حتی در سهمگین ترین نبردها هرگز خشمگین نشد ؛ هرگز ظلمی از وی بروز نکرد ولو به برداشتن دانه ای ازمنقار یک گنجشک .

نویسنده: amin555

نویسنده: amin555

نویسنده: amin555

نویسنده: amin555

بنام تو که جز نام تو نامی نماند بجای

سالهاست که دیگر چرکنویسهایم را ورق نمیزنم ساکنان مبهوت گشته دوات هنوز سر در گریبان واژگان دارند گوئی؛ میدانند که هجرانی با دلگویه های وقت وبی وقت انسانهای به ظاهر لطیف و مهربان برایشان رقم خورده است ..


کوتاه بود انچه به درازای تاریخ پنداشته اش بودیم چه گذرا بود رنجی که به عظمت قیامت میخواندیمش؛؛ آن محنتی که مرگ را همچون ستاره ای درخشان در مقابل چشمانمان به تصویر میکشید ؛ جز حماقت و کوته بینی اندیشه بی ریشه ما نبود.. هر انچه که بود تنها ریشه  امیال نفسانی ما بود ؛ خود بودیم و جز خود نمیدیدیم

چه خرسند بود انسان آنسان که همچون کودکی به خواستگاهش دست می یافت ؛؛ و چه کودن بود آن دم که ندانسته بنای غم انگیزترین لحظه های نیامده اش را بر پیکر الواح نگارستان فرداهای خود به تصویر میکشید.. اری او هرگز نخواهد فهمید که دراوج شادکامی ودر دمادم لحظه های غروربرانگیز ارضاء شدنهایش امواج خروشان پیامدها؛ راه را بر پیامبران خوشبختی اش بسته اند..


کونو من الذین یتدبرون فی لحظات الرضا ویتاملون علی ما اعطاهم الله و لا یضیعون انفسهم بل علی انفسهم مسئولا


سالهاست که با هر کس همان بوده ایم که او می بود  اما..............................هرگز درون همه نبوده ایم همچون حباب کف گرفته به دریاهای نیلگون سرک کشیده ایم لیک هرگز........ به دریا نرسیده ایم

مائیم پیامبران پیام نخوانده ؛ رسولان رسالت نیافته ؛ پیک بوده ایم و پیمان نداشته ایم.. به هر جا که قدم گذارده ایم جز خود ندیده ایم به هر سامانه ای که امدیم بر طبل منیتها کوبیده ایم ؛ لحظه ای درنگ مارا غنیمت بود که صدای پاورچین شعور را در نزدیکی مشاعر غبار گرفته خود بشنویم اما نشنیدیم آنچه را باید میشنیدیم

شاعری بود جاهل براشتری سوار
کزین اشتر جز پوستی نمانده بکار
به دشت و کویران همی راندمی
همی اورا رخش عرش خواندمی
به اشتر دادمی یزدان افلاک پاک
زبانی رساتر از شاعر سینه چاک
بگفتش گر توشاعری شاهد منم
چو تو یکه تازی؛ ساغر زاهد منم


گاه حتی سگان پوزه بسته نیز رساترین پندها را در برق چشمانشان درون گوشهای ناشنوای ما به نجوا میگذارند ..

البته اگر بشنویم

گاه میتوان در اوج سکوت هستی در نیمه شبهای سرد بیرون از سرا همان لحظه ایکه خوابی ژرف مشاعرمان را در بر گرفته صدائی آشنا شنید که ما را سراسیمه به جاده های سرد شب میکشد چو راهنمائی از قفا به نزدیکی مرثیه ای اشنا میبرد ؛ مرثیه ای که از نهان ناله های مردی زخمی ز تیغ شادکامیهای مه گرفته گذشته ها ؛ برپیاده روهای سرد وتاریک بر می اید .

در اعماق چشمانش چیزی فراتر از من نهفته است گله ای یا خاطره ای شاید اندرزی که  نمیتواند در پوشش واژه ها انرا بسراید شاید واژه ها نیز همچو خاطراتش غبار نسیان برخود گرفته اند؛؛شاید.
 می خواهد بگوید لیک نمی داند با این غریبه از کدامین سخنگان به تاراج رفته خاطراتش بگوید؛؛ از آنچه که در گذشتگانش می بود ؟ یا از آنچه اورا به بیخود شدنهایش آوار نموده است بنالد؛؛ آوار بود آنچه آوازه ها را بی تامل بر بودنها وخود شدنها می سرود؛

ایا او میداند ؟شاید آری شاید نه؛؛ وشاید هردو

او میداند که نمیداند چیستان غریبه های شبستانها هنوز اورا می جویند اما نمیداند که میداند شاعران شاهد شبستانهای سپید نیز همسان تنهائیهای اوبی کس و تنها با سینه ای آشوب زده در انتظار ؛؛؛و بی قرار ؛؛ در جستجوی موعودشان جاده های خلوت و سرد را در می نوردند ؛

ایکاش میدانست که غریبه های خسته از هیاهوی سپیده دمان خلوتی را در نهانگاه ارزوهایشان می جویند؛ بلکه مرحمی را بر جای جای تکه های به یغما رفته قلبشان بیابند؛ ایکاش میدانست که این شبگردان به یغما رفته شبستانی همچو تنهائی او را تجربه کرده اند ؛ شبستانی تنها



تنهای تنها

و اینسان چه تلخ وشیرین است همنوا شدن بادرد مردی بی کس و تنها ؛؛؛
تنهای تنها

اسدالله الغالب علی بن ابیطالب علیه افضل الصلاه و السلام
حماسه آفرینان دفاع مقدس
سلام به خدای محمد ص و علی ع
تـــنــهــاتــــریـــــن تــــنــــهــــا
شبستان سپید